Það sama gildir auðvitað um tekjur allra viðburða sem miðast fyrst og fremst við nærsveitamenn sem í daglegu tali kallast nú „fólk með tengslanet á Íslandi“ en voru áður einfaldlega nefndir „Íslendingar“. Gildir þá einu hvort um er að ræða íþróttir, menningu, listir eða jafnvel ómenningu og almennt íslenskt sukk og svínarí.
Mörgum kann að þykja athyglisvert að þó að ferðaþjónustan hafi þegar best var skilað rétt rúmlega 8% af vergri landsframleiðslu, þá skuli hún ætíð njóta skilyrðislauss forgangs. Hún er ekki bara sett á undan öðrum atvinnugreinum í forgangsröð ríkisstjórnarinnar, heldur fær hún beinlínis að traðka á þeim og leggja íslenskt samfélag í rúst sí og æ, æ og sí, aldrei fær hún nóg af því.
Líkamlegri og andlegri heilsu landsmanna allra er svo að sama skapi bara hent í aftursætið, ef ekki skottið.
Nú skal svo enn og aftur niðurgreiða skemmtun og tekjur sumra á kostnað hinna. Þetta er gert í formi niðurgreiðslu á svokölluðum hraðvirkum og hroðvirkum hraðprófum.
Það er augljóslega von ríkisstjórnarinnar að áframhaldandi ábyrgðarleysi og taumlaus fjáraustur muni skila þónokkrum atkvæðum í klíkukjörkassann frá þakklátum tónleika- og leikhúsgestum.
Eða eins og ónefndur talsmaður ríkisstjórnarinnar sem oftast er kallaður Bjarni Ben orðaði það: „Vonandi fatta hinir hálfvitarnir samt ekki að peningurinn kemur beint úr þeirra vasa.“
Vísir
Til útskýringar: Hraðpróf kostar nú 7000 kr. Einkaaðilar sem sjá fram á að græða skrilljónir á þessu fyrirkomulagi lofa þó að það sé „hægt“ að bjóða upp á ódýrari hraðpróf (hví eru þau þá ekki ódýrari?)
Við skulum reikna varlega og gefa okkur að hraðpróf muni kosta 5000 kr.
Framundan eru 3 landsleikir. KSÍ telur sig geta selt 6.500 miða á þessa leiki miðað við takmarkaðar sóttvarnir samtímans. Kostnaðurinn við þessa leiki fyrir ríkið (almenning) yrði því 32,5 milljónir.
Og þegar allir og amma þeirra stökkva af stað til að halda tónleika og sýningar af öllu tagi má ljóst vera að þessa tala mun fljótlega hlaupa á hundruðum milljóna ef ekki milljörðum.